Omgesit in Kaaps deur Olivia M. Coetzee

Een dag lank, lank geliede was daa ʼn jong meisie wat saam haa ma in ʼn klein dorpie gebly het. Amal wat die meisie gesien het, het van haa gehou en het somme lief geraak vi haa. Maa die een wat haa die liefste gehad het was haa ouma. Sy het alles by haa ouma gekry. Sy het soe baie gekry dat haa ouma laterie mee gewiet het wat om vi haa te gie nie. Eendag toe besluit die ouma maa sy gat die meisiekind ʼn rooi kappie gie. Ommat die rooi kappie die meisiekind soe mooi gepas het en ommat sy dit elke dag gedra het, het amal vi haa Rooikappie begin noem.

Een dag toe roep Rooikappie se ma vi haa: “Rooikappie! Waa is djy an nou? Kô, vat gou die goed na Ouma toe wan sy’s ʼn bietjie siek viddag. Vat vi haa vannie koek wat ôs giste gebakkit en ʼn botteltjie wyn. Dit sal haa somme vinnig lat bieter voel,” het Rooikappie se ma gesê. “Djy moet gou maak voo’it te warm raak, en moetie onnorige draaitjies loepie. Bly oppie bos se paadjie en onthou om mooi vi Ouma môre te sê wanne djy daa kô.”

“Ek maak soe, Mamie,” het Rooikappie afgesak. “Ek wiet Ouma gat baie bly wies vi die stuk koek ennie botteltjie wyn wat Mamie vi haa gestuurit. Ek beloewe, ek sal gou maak en oppie bos se paadjie bly.”

Rooikappie se ouma het diep innie bos gebly, dit was soe ʼn halfuur se stap uit die dorpie uit. Toe Rooikappie by die bos kô toe sien Wolf vi haa en hy stap toe oo na haa toe. Maa Rooikappie hettie gewiet watte gemôs hy issie, soe sy wassie bang vi hommie.

“Awe, Rooikappie!” lag Wolf met Rooikappie. “Dis dam ʼn mooi dag viddag, nuh?”

“Awe, Wolf,” sê Rooikappie. “Ja, dit is.”

“Rooikappie, nou wantoe stap djy dan soe vroeg innie oggend?” vra Wolf.

“Mamie’t my gestuu na Ouma toe.”

“En wat stiek djy weg daa onner jou vooskoot?” wil Wolf wiet.

“Ouma is siek en sy voellie lekke viddagie. Ek vat vi haa ʼn botteltjie wyn en ʼn stuk koek. Ôs het mos giste gebak,” sê Rooikappie. “Mamie sê dit sal vi Ouma stêkker maak en bieter lat voel.”

“Rooikappie, nou waa bly jou ouma dan?” vra Wolf.

“Sy bly somme hie naby. Dis nog soe 15 minute se stap. Dis daa onnerie drie groot eikeboeme,” sê Rooikappie. “Dis die huisie mettie okkerneutheining. Djy moet wiet waa dit is.”

“Ja, ek wiet waa dit is,” lag Wolf.

Wolf lek sy lippe af en sê vi homself: “Ek gat dam nou lekke iet. Mm, soe ʼn lekke sappige dingetjie, wat nog bieter gat proe as die ou vrou. Maa nou moet ek mooi speel dat ek hulle altwie kan opvriet.”

Wolf stap toe ʼn bietjie vêder saamit Rooikappie en sê vi haa: “Rooikappie, kyk die mooi blommetjies wat soe hie rond staan. Djy kan mos vi jou ouma ʼn paa blommetjies pluk. Staan gou en bly stil daa luiste djy net hoe mooi sing die voëltjies. Djy loep dan nou soe haastig en kyk net voo jou uit soes iemand wat oppad skool toe is, maa djy sienie hoe mooi dit hie innie bos issie. Dis mossie elke dag wat djy deu die bos loepie,” sê Wolf.

Rooikappie kyk toe om haa en sien toe hoe mooi dit innie bos is. Sy sien hoerie sonstrale deurie boeme se takke spring en hoerie bos toegeplak is met blommetjies. Sy hoo oek hoe mooi die voëltjies sing. Sy dink toe, maa as ek ʼn bossie blomme vi Ouma vat, dan sal dit haa somme nog bieter lat voel. Dis mos nog vroeg. Al gat pluk ekkie blomme sal ek nog altyd vroeg genoeg by Ouma uitkô.

Rooikappie stap toe vannie pad af ommie blomme vi haa ouma te gat pluk. Sy hettie blomme begin pluk, maa elke kee as sy klaa ʼn blom geplukit, dan het sy nog een gesien wat mooier lyk as die een wat sy in haa hand het. En soe het sy van een blom na die anne blom gehuppel, dieper en dieper in die bos in.

Maar Wolf hettie vi haa gewaggie. Hy’t hom vinnig uittie voete gemaak en reguit na Ouma se huis toe gehaloep. Toe hy by Ouma se huis kô het hy annie deu gat klop.

“Wie’s daa?” vra Ouma in ʼn biewerige stemmetjie.

“Dis ek, Ouma, Rooikappie. Ekkit vi ouma ʼn stuk koek en ʼn botteltjie wyn gebring. Maak toggie deu vi my oep,” sê Wolf in ʼn fyn stemmetjie.

“Die deu issie gesluitie, my kind. Draai nettie deuknop en kô in,” sê Ouma. “Ek is te swak om op te staan ommie deu vi jou oep te maak, my kind.”

Wolf draai die deuknop en stootie deu oep en stap reguit na Ouma se bed toe en sluk haa heel in.

Toe vat hy van Ouma se klere en trekkit an. Hy’t Ouma se mussie op sy kop gesit en trug in haa bed geklim. Wolf hettie mussie diep oo sy oë getrek. Hy’t hom toegemaak met Ouma se koeberse, ennie gordyne wat voo Ouma se bed hang toegetrek.

Rooikappie het agte elke mooi blom wat haa oeg gevangit angehuppel. Sy’t soe baie blomme gepluk dat sy laterie mee die blomme kon dra nie. Sy’t toe onthou van Ouma en wat haa ma vi haa gesêrit. Sy’t toe gemaak lat sy vinnig oppie bospaadjie kô om vêder na Ouma se huis toe te stap. Toe sy by Ouma se huis kô, toe is sy vebaas dattie deu oep staan. Sy’t byrrie deu ingestap, maa het begin bang raak wan alles het net soe anners gevoel vi haa.

“Môre, Ouma,” roep Rooikappie in ʼn vrolike stem, maa sy kry toe niks antwootie truggie. Rooikappie loep na Ouma se bed toe en trek die gordyne voo Ouma se bed oep. En daa lê Ouma in haa bed met haa mussie diep oo haa oë getrek. Ai, maa Ouma lyk dam snaaks viddag, dink sy.

“En nou, Ouma, hoekô is Ouma se ore soe groot viddag?”

“Om jou bieter te kan hoo, my kind.”

“Oe niee, Ouma, maa hoekô is Ouma se oë soe groot viddag?”

“Soedat ek jou bieter kan sien, my kind.”

“Maa Ouma,” vra Rooikappie veskrik. “Hoekô is Ouma se hanne soe groot viddag?”

“Om jou bieter te kan vat, my kind.”

“En Ouma, hoekô is Ouma se mond soe veskriklik groot viddag?”

“Om jou bieter te kan iet!” skrie Wolf. Toe spring hy skielik uittie bed uit boe-op Rooikappie en sluk haa heel in.

Wolf was nou lekke dik geïet en het begin vaak voel. Hy’t toe trug in Ouma se bed geklim. Hy’t die koeberse oo hom getrek en oppie naat van sy rug annie slaap geraak. Hy’t soe lekke geslaap dat hy kliphard begin snork het.

ʼn Jagter het veby Ouma se huis gestap. Hy sê toe vi homself, “Maa die ou vrou snork dam nou baie hard. Ek dink ek sal gat kyk of sy oraait is. Miskien is daa iets fout met haa.” Die jagter stap byrrie oep deu in en sien toe wie soe kliphard snork. Dit was Wolf.

“Jou blêrrie vullis,” sê die jagter. “Djy’t gedink ek sal jou nooit vangie. Die kee het ek jou!”

Die jagter lug sy geweer en maak reg om vi Wolf te skiet, maa toe dink hy, wat as Wolf vi Ouma ingesluk het. Miskien liewe sy nog. Ek moet haa red. Hy sit sy geweer nee en gruip ʼn groot skêr en begin knip Wolf se maag oep om te kyk of Ouma in Wolf se maag is.

Na ʼn paa knippe sien hy ʼn rooi kappie wat by Wolf se maag uitstiek. Hy knip toe vêder en toe spring Rooikappie uit en skrie: “Dit was soe donke daa binne in Wolf se maag. Dankie dat djy ôs kô help het.”

Ouma klim toe oek liewendig agte Rooikappie uit.

Rooikappie haloep uit Ouma se huis uit en gat tel swaa klippe op om in Wolf se maag te pak. Wolf het wakke geskrik wan hy was baie dôs van allie klippe in sy maag. Wolf het geskrik toe hy die jagter sien. Hy’t opgevlieg en proebee weghaloep, maa die klippe was te swaa en Wolf het net daa dood neegeslat.

Hulle was al drie hêppie.

Die jagter ommat hy vi Ouma en vi Rooikappie gered het, en ommat Wolf uiteindelik dood is. Hy trek toe die wolf se pels af en gat daamie huistoe.

Ouma was hêppie om vi Rooikappie te sien en vi die stuk koek en botteltjie wyn wat Rooikappie se ma saamit haa gestuurit. Dit het haa somme baie bieter lat voel.

Rooikappie was hêppie ommat sy en Ouma veilig was. “Ek sal altyd luiste na wat Mamie vi my sê. Wan as ek gemaak het soes sy gesêrit, dan sal Wolf nie vi ek en Ouma opgeïet hettie,” sê Rooikappie. “Ek sal oek nooit wee vannie bospaadjie afdwaalie en by die bos inloep as Mamie gesêrit dat ek moetie.”