South African Literary Award Poetry Prize (2010) Met sy veelbekroonde debuutbundel, In die buitenste ruimte, het Marais lesers oorrompel met poësie wat sowel toeganklik as grensverskuiwend is. Hy het alledaagse hartseer, verlies en verlange in ’n vorm en toonaard uitgedruk wat in die Afrikaanse poësie heeltemal nuut is. In hierdie bundel voer hy dié tegniek verder. Waar sy debuut, In die buitenste ruimte, hoofsaaklik handel oor die verbrokkeling van ’n huwelik in Duitsland, is Al is die maan ’n misverstand ’n tuiskoms, nie net op eie bodem nie, maar ook in ’n nuwe verhouding. Marais se poësie is egter allermins geluksalig – verlorendheid is steeds die gevoel wat sy digterlike instink onderlê. Die gedigte in sy tweede bundel is daarom byvoorbeeld oor iemand wat op die kantelvlak tussen droefheid en geluk “die sewe lucky letters” van ’n geliefde se naam “sit en doodle”, dit is gedigte wat weet dat “vir altyd net een asem lank is” en “dat daar nie ’n Plan B is nie”, verse oor iemand wat van sy balkon kyk “na verbygangers wat nie eens amper aan mekaar raak nie”, oor Mary Coughlan se Tired and Emotional wat drie-uur op ’n Sondagoggend soos soos sigaretrook en herinnering in die lug hang. Dit is praatverse, verse wat doelbewus ingeskryf is teen die gedrae en verhewe metriese trant wat tradisioneel die Afrikaanse poësie kenmerk. Deur die haarfyne aandag aan fisieke besonderhede laat tree hy die leser binne in ’n heel spesifieke wêreld. Soos die poësie van Raymond Carver is dit verse wat klink soos ’n intieme gesprek, verse wat die indruk laat dat dit omgee vir almal van ons se verlangens en verlorenthede. Die subtiele krag van Marais se poësie lê in die wyse waarop dit as’t ware die leser se vinger neem om die teksture van gevoel na te trek. Met sy debuut het hy die onweerstaanbaarheid van hierdie tegniek gevestig en in sy tweede bundel voer hy dit tot nog oorrompelender uiterstes.