Loftus Marais se tweede bundel is meer as 'n waardige opvolger vir sy buitengewone debuut.

In 2008 het hy met Staan in die algemeen nader aan vensters nie minder nie as vyf letterkundepryse gewen, en die rede vir hierdie fenomenale erkenning is straks te bespeur in die selfversekerdheid van die digterstem in die nuwe bundel - die gevoel van trefsekerheid wat gewek word deur die beheer van struktuur, ritme en formulering.

Soos die titel aandui, is dit gedigte oor Kaapstad, of wat deur hierdie spesifieke stadsruimte geïnspireer is. Dit is dan ook poësie wat die vele fasette van die stad verbeeld, van 'n argitektoniese finesse tot 'n onderwêreldse rommeligheid. Die leser kan hier 'n digtersoog volg wat ingestel is op die fynste kanteling van lig en stemming - 'n begerende oog waarvan die sensitiwiteit gevoed word deur 'n ewige hunkering. En wat jou keer op keer beïndruk van Loftus Marais se poësie is hoe sy oog jou lei van indruk tot iets wat die allure het van 'n fundamentele insig.